مدل لباس مردانه

وقتی راه می‌پیمایید گاهگاه به فراپشت بچرخید، مپندارید که تنهایید. چشم‌هایی ـ که نمی‌بینید ـ شما را می‌پایند و می‌گویند با خود:

«ای کاش! می‌دانست، «دوست داشتن»، چه زیبا مرتبتی است و انسان بودن، چه لطیف ودیعه‌یی.

 ای‌کاش! درمی‌یافت زندگی چه کوتاه فرصتی‌ست برای کاشتن بذری که امروز باید کاشت».

***

می‌گویند آنان با خود، در ترجیع‌بندی مکرر، حرفهایی اینچنین؛ [درخاک خفتگان را می‌گویم]...
آه! آیا موسیقی حسرتناک قلبشان را نمی‌نیوشید؟!

ع. طارق
از کتاب «درنگ‌پاره‌ها»

کلمات کلیدی :